KONCEPCJA JIA ZI

Koncepcja Niebiańskich Pni i Ziemskich Konarów dotyczy rejestrowania wydarzeń w czasie. Jest także wykorzystywana w technikach Li Qi Pai – Szkoły Kompasu badających środowisko, w którym pracuje i odpoczywa człowiek. Jak głosi przekaz, Huang Di, znany jako Żółty Cesarz ( 2697-2597 r. p.n.e.) polecił mędrcowi Da Nao opracować metodę notacji czasu. Uczony po latach wnikliwych obserwacji stworzył system oparty na powtarzających się okresach nazwanych Jia Zi. Chińczycy myślą o czasie jako powtarzających się cyklach. Czas jest dla nich spiralą. Przychodzi, odchodzi, po zamknięciu cyklu następuje kolejny podobny.

Pierwszy element – Di Zhi dotyczy dwunastu różnych typów ziemskiej energii, jaka uwalnia się z wnętrza planety na skutek rotacji i podlega wpływom związanym z pozycją na orbicie. Termin Ziemskie Konary spopularyzowano jako 12 zwierząt zodiaku chińskiego. Di Zhi odzwierciedlają różne poziomy promieniowania elektromagnetycznego, jakie panuje w określonym momencie wokół globu ziemskiego a jest konsekwencją aktywności słonecznej.

Drugi składnik każdej jednostki czasu to Niebiański Pień – Tian Gan, który rejestruje kolejne przemiany energii. Nie pochodzi z jakiegoś konkretnego źródła, gdyż stanowi zbiór wpływu nieba to jest różnych obiektów astronomicznych. Do określenia charakteru Tian Gan wykorzystana jest teoria Yin Yang oraz Wu Xing – Zasada Pięciu Przemian Qi. Niebiańskie Pnie podlegają cyklowi złożonemu z dziesięciu składników i podobnie jak Ziemskie Konary przedstawiają dominującą energię dla lat, miesięcy, dni i godzin. Dwa z pni: Ziemię Yang i Ziemię Yin, umieszcza się w centrum, jako że są związane z jądrem Ziemi a zatem grawitacją.

Warunkiem niezbędnym w badaniu wzorów powstałych w wyniku zastosowania Koncepcji Jia Zi jest zdefiniowanie energii, jaka zawarta jest w poszczególnych elementach zodiaku. Do interpretacji pierwotnej Qi w Ziemskich Konarach, uczeni chińscy użyli uniwersalnej zasady Pięciu Przemian oraz prawa Dwunastu Stanów Życia Elementów Wu Xing. W ten sposób dwie składowe opisujące czas sprowadzono do wspólnego mianownika, jakim są przemiany. Wszystko podlega cyklowi powstawania, dojrzewania, zaniku i ponownemu narodzeniu. Stany 3, 4, 5 są najbardziej żywotne. Takie podejście jest bazą do ustalenia Cang Gan – Ukrytych Pni w 12 Ziemskich Konarach. Diagram poniżej przedstawia siłę każdej z przemian w poszczególnych znakach zodiaku.

Został sporządzony w oparciu o materiały do wykładów Roela Hill’a – Heluo.

W analizach określa się silę poszczególnych elementów w zależności od tego, w jakich występują Konarach. Na przykład w miesiącu Małpy – sierpniu, Woda jest w 1 Stanie Życia, we wrześniu – Kogucie przechodzi przez Stan 2, w październiku miesiącu Psa przebiega przez Stan 3, następnie staje się coraz silniejsza w listopadzie – Świni, a w grudniu osiąga ekstremalną moc. To czas Szczura zawierający w sobie przesilenie zimowe. W miesiącu styczniu – Bawole, Woda przechodzi przez etap 6 i rozpoczyna się od tego momentu proces jej słabnięcia aż do ponownych narodzin w sierpniu.

Koncepcja Niebiańskich Pni i Ziemskich Konarów ma szerokie zastosowanie w wielu procedurach badawczych. Jest podstawą do sporządzania matryc Ba Zi, dzięki którym można odszyfrować indywidualny potencjał urodzeniowy każdej osoby. Stanowi fundament sztuki Ze Ri służącej dobieraniu właściwych terminów dla podjęcia ważnych działań. To także narzędzie stosowane w prognostyce przy użyciu techniki Qi Men Dun Jia i wielu innych metodach np. medycznych.

Każdy Pień i Konar jest reprezentowany przez określony kierunek w przestrzeni. Na chińskich kompasach zwanych Luo Pan znajdują się pierścienie zawierające dokładne informacje na ten temat. Są one podstawą w ekspertyzach sporządzanych zgodnie z zasadami szkoły Feng Shui. Rozbudowany kompas Luo Pan to nie tylko narzędzie służące do uzyskania danych, to wielkie osiągnięcie nauki chińskiej, wypełnione wiedzą o strukturze świata. Trzy najistotniejsze pierścienie: okrąg Dwudziestu Czterech Gór, okrąg Wcześniejszych Niebios i okrąg Późniejszych Niebios stanowią fundamentalną mądrość, na której oparte są liczne idee filozofii chińskiej.